Waar sta jij in je gezin?

‘En waar staan jouw kinderen?’, zomaar een vraag die mijn coach destijds aan mij stelde. Ik was moeder van twee kleine kinderen, 2 en 3 jaar oud, en zat met een burn-out thuis. Mijn coach vroeg me met poppetjes ons gezin neer te zetten. Dat vond ik niet moeilijk. Mijn vriend en ik naast elkaar en achter ons, onze kinderen. Veilig achter hun ouders en wij beschermen ze voor alles. Voor die vraag was ik wel geslaagd, dacht ik.

‘Waar kijken jullie kinderen naar?’, was de tweede vraag. Hmmm, ze zien natuurlijk niet zoveel. Dat zag ik meteen. Het zicht wordt redelijk geblokkeerd door de ouders voor hun. De onzekerheid groeide van binnen. Ik weet dat er dingen beter kunnen in mijn leven maar voor mijn kinderen deed ik het toch wel goed? Met een onzekere blik keek ik mijn coach aan. Ze keek liefdevol terug. ‘En hoe voelt het als je je kinderen voor jou en je vriend plaatst?’, vroeg ze. De poppetjes ruilden van plek. Ik voelde het meteen. De kinderen hebben nu vrij zicht om de wereld te ontdekken. ‘Ja’, zei ze, ‘en jullie kunnen als ouders het overzicht bewaren om te zien of jullie kinderen geen gevaar lopen’.

Voor mij was dat een enorm inzicht en mijn houding ten opzichte van de kinderen veranderde meteen. En daarmee veranderde ook hun houding. Ze waren vrij om de wereld te ontdekken en hoefden daarvoor niet eerst in gevecht met hun moeder om er langs te kunnen. Heb jij er wel eens over nagedacht hoe jullie in je gezin staan?